Γεννήθηκε στοΓουαγιακίλ στις 6 Απριλίου του1963. Σπούδασε Οικονομικά στη γενέτειρά του (Universidad Católica de Santiago de Guayaquil) το 1987. Τον Ιούνιο του 1991 απέκτησε τίτλο Μάστερ στα Οικονομικά από το πανεπιστήμιο της Λέουβεν, στοΒέλγιο. Το 1999 απέκτησε και άλλο μάστερ στα Οικονομικά, από το πανεπιστήμιο του Ιλινόις στις ΗΠΑ και διδακτορικό τίτλο τον Οκτώβριο του 2001. ΔιετέλεσευπουργόςοικονομικώντουΙσημερινούγιαμικρόχρονικόδιάστημαστηνκυβέρνησητουΑλφρέδο Παλάσιoκαιμετάαπόεκλογέςορκίσθηκεπρόεδροςτις15Ιανουαρίου2007. Το Δεκέμβριο του 2008 απαρνήθηκε το εθνικό χρέος, χαρακτηρίζοντάς το παράνομο επειδή συσσωρεύτηκε μέσω συμφωνιών που υπέγραψαν στρατιωτικά καθεστώτα .
Ζούμε ένα δράμα χωρίς τέλος.
Μετά την προσφυγή
στο ΔΝΤ, τα αβάσταχτα χαράτσια , την ανεργία,
την ατιμωρησία των υπευθύνων και
την επιβολή πολιτικής
ύφεσης, ανακύπτουν νέα προβλήματα. Έχουμε
αξιοπρέπεια και δεν υπογράφουμε. Δεν υπογραφούμε όχι για
το καλό της χώρας αλλά
για το αξιόπιστο
της κομματικής μας γραμμής. Η ανακολουθία στις διετής εξαγγελίες
μας μπορεί να στοιχίσει την ανάδειξη μας στις
επόμενες
εκλογές σε κυβερνών κόμμα.
Μπορεί να αμφισβητήσουν την θεόσταλτη και προφητική αρχηγεία
μας. Μετά την τοποθέτηση 50 υπουργών ώστε να ελέγχουμε την διαπλοκή και
τα ρουσφέτια (πόσο χαζοί άραγε είναι οι γείτονες μας Ιταλοί με μόνο 13) στέλνομε τον ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ
να συνδιαλλαγει για τζίφρες και ετοιμάζουμε από κοινού κράτος κομματικής εξουσιαστικής
εναλλαγής κάμπτοντας την απαίτηση
του ΛΑΟΥ για
ΕΙΔΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΥΠΟΥ
ΓΟΥΔΙ με κομματικούς αποπροσανατολισμούς και ενίσχυση των βουλευτικών επιχειρήσεων. ΓΩΝΙΑΚΑ
ΜΑΓΑΖΑΚΙΑ ΠΟΥ ΠΟΥΛΟΥΝ
ΑΡΚΕΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΕΛΠΙΔΕΣ
ΧΩΡΙΣ ΑΠΟΔΟΣΗ ΦΠΑ
ΚΑΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΠΟΥ
ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΒΛΑΚΕΣ
ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ
Το
τέλος του συμφώνου σταθερότητας προανήγγειλε ο υπουργός Οικονομικών της
Γερμανίας Β. Σόιμπλε. 'Εκανε λόγο για δημιουργία "νέας μορφής
διακυβέρνησης" για να σωθεί η ευρωζώνη. Η Ευρώπη μπορεί να
τροποποιήσει τις συνθήκες της "σε 24 μήνες" ώστε να ανοίξει ο δρόμος για
μια στενότερη δημοσιονομική ολοκλήρωση των κρατών-μελών της ευρωζώνης,
δήλωσε σήμερα ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε. "Πρέπει να προσπαθήσουμε να
δημιουργήσουμε τις αναγκαίες δομές για μια νέα μορφή διακυβέρνησης",
διότι "όσο έχουμε ένα ενιαίο νόμισμα χωρίς κοινή δημοσιονομική πολιτική,
έχουμε προβλήματα", σημείωσε ο Σόιμπλε στην διάρκεια μιας συνόδου στη
Φρανκφούρτη, προσθέτοντας ότι κρίνει πως το Σύμφωνο Σταθερότητας
αποδείχθηκε ανεπαρκές.
Ο Σόιμπλε εκτίμησε ακόμα ότι
δεν πρέπει να "χαλαρώσουν οι προσπάθειες να εφαρμοστούν πλήρως οι
θεσμικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στις χώρες της ευρωζώνης διότι
"η κρίση δεν έχει τερματιστεί, συνεχίζουμε να την αντιμετωπίζουμε και
αυτή εντείνεται". Δεν πρέπει στο πλαίσιο των προσπαθειών αντιμετώπισης της κρίσης χρέους να επαναληφθούν τα σφάλματα του παρελθόντος, πρόσθεσε. Εξ άλλου, ο Γερμανός
υπουργός Οικονομικών εξέφρασε την αντίθεσή του στο να γίνει μια
βεβιασμένη προσπάθεια από μέρους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ)
για να περιοριστεί η εξάπλωση της κρίσης χρέους αφού η
αποτελεσματικότητά της θα είναι περιορισμένη σε διάρκεια, κατά τον ίδιο. Εάν η ΕΚΤ αποδυόταν σε μια
προσπάθεια χρηματοδότησης του κρατικού χρέους των κρατών-μελών της, αυτό
θα έδινε στην ευρωζώνη "μερικούς μήνες ανάπαυλας", αλλά τελικά "οι
αγορές θα έπαυαν πλέον να θεωρούν το ευρώ σταθερό νόμισμα", σύμφωνα με
τον κ. Σόιμπλε.
14 χρόνια φυλακή , εξέτισε τα 12 σε Αμερικάνικη φυλακή, η Αμερικανική δικαιοσύνη προσπάθησε να σπιλώσει τον πατριώτη σαν ένα κατάσκοπο που στόχο είχε το χρήμα , η οικογένειά του στην Χρυσούπολη Καβάλας έζησε όλα αυτά τα χρόνια χωρίς βοήθεια από την ευεργετηθείσα Ελλάδα και όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε:
Θα το ξανακάνατε; Η απάντηση αβίαστη «Ναι, για την πατρίδα».
Γεννήθηκε το 1953 στο Ντόβερ του Νιού Χάμσιρ των ΗΠΑ, Ελληνοαμερικάνος με μικρασιάτικη καταγωγή (Κάτω Παναγιά και Κωνσταντινούπολη) , είναι παντρεμένος με την Μαρία Μαινδανού - Λάλα και έχει δύο παιδιά, η γυναίκα του ζει στην Χρυσούπολη Καβάλας.
Η ΣΤΑΔΙΟΔΡΟΜΙΑ
- Πολέμησε στο Βιετνάμ.
- Λοχίας του στρατού των ΗΠΑ
> - Υπηρέτησε στο στρατηγείο του ΝΑΤΤΟ στην Σμύρνη ( στο τμήμα Επικοινωνιών).
- Από το 1984-1985 υπηρετούσε στο Βελιγράδι.
- Το 1985 - 1989 στην Κωνσταντινούύπολη.
- Το 1989 μετατέθηκε στην Ταιβάν.<
- Το 1990 τοποθετήθηκε στην Μονάδαα Επικοινωνίας Προγραμμάτων (ΜΕΠ) στην πρεσβεία των Αθηνών, μέχρι τις 28/4/1993.
Η ΣΤΡΑΤΟΛΟΓΗΣΗ
Όταν υπηρετούσε στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στην Σμύρνη, τον πλησίασαν «Έλληνες πατριώτες» όπως ο ίδιος τους χαρακτήρισε, οι οποίοι φυσικά δεν ήταν άλλοι από στελέχη του Ελληνικού προξενείου στην Σμύρνη, και του πρότειναν να βοηθήσει την Ελλάδα με πληροφορίες. Τώρα στο μυαλό του στήθηκε μια ζυγαριά από την μια το εξασφαλισμένο μέλλον αυτού και της οικογένειας του και από την άλλη άρχισαν να έρχονται όλο και πιο δυνατά ακούσματα των παιδικών του χρόνων από τους Ίωνες γονείς του, τα συναισθήματα που καθημερινά ζούσε στην μικρασιατική πατρίδα, οι επισκέψεις του στο χωριό τους την Κάτω Παναγιά ένα καθαρά Ελληνικό χωρίο που τώρα την πατρογονική γη κατοικούν οι Τούρκοι κατακτητές, όλα αυτά τον έκαναν να πει το μεγάλο ΝΑΙ και όπως είπε ο ίδιος σε συνέντευξη του «μου είπαν βοήθησε την πατρίδα , το χρειάζεται...Του λέω εντάξει». Εκείνη την στιγμή γεννήθηκε ο μεγαλύτερος κατάσκοπος μετά από τους Βαλκανικούς πολέμους.
Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ
Ο Λάλας έδωσε:
- Από την Σμύρνη 50 απόρρητα έγγρααφα αλλά και ονόματα Αμερικανών πρακτόρων .
- Από το Βελιγράδι και την Κωνστανντινούπολη μεγά πλήθος απόρρητα έγραφα , «σύνδεσμος» του ήταν αντισυνταγματάρχης του Ελληνικού στρατού που υπηρετούσε στην Καβάλα όπου υπήρχε κλιμάκιο της ΕΥΠ, ο Λάλας ταξίδευε συχνά από Κωνσταντινούπολη στην Χρυσούπολη για να δει την οικογένειά του.
- Από την Αθήνα έδωσε 260 έγγραφα μεγίστης αξίας στον «σύνδεσμο» του Ταγματάρχη Αναξαγόρα Σπιτά, ο οποίος ήταν άτομο του στενού περιβάλλοντος του τότε πρωθυπουργού Κων/νου Μητσοτάκη, ο εν λόγω αξιωματικός ήταν προιστάμενος της Α Διεύθυνσης Κατασκοπείας και Συλλογής Πληροφοριών της ΕΥΠ , οι συναντήσεις τους γινόντουσαν σε διαμέρισμα κεντρικής λεωφόρου στου Ζωγράφου το οποίο είχε νοικιαστεί από την ΕΥΠ .
- Όλες οι πληροφορίες του Λάλα ήτααν εξέχουσας σημασίας, σε σημείο να θεωρείται ως το κύριο κλειδί της μυστικής διπλωματίας της Ελλάδος.
Η ΜΟΙΡΑΙΑ ΣΤΙΓΜΗ
Στις 26-2-1993 η τότε υφυπουργός Εξωτερικών κυρία Βιργινία Τσουδερού ενημέρωσε τον πρέσβυ μας στις ΗΠΑ κ. Χρ Ζαχαράκη για μια άγνωστη πτυχή του θέματος των Σκοπίων, την οποία μόνο οι Αμερικάνοι γνώριζαν. Είχαν συντάξει μάλιστα σχετικό υπεραπόρρητο έγγραφο που είχε σταλεί από την πρεσβεία των ΗΠΑ στην Αθήνα στην Ουάσιγκτον .
Τότε ο Ντειβιντ Ράνσομ ανέθεσε στον Τζον Κουατρόκι , αξιωματικό του FBI να ερευνήσει την υπόθεση. Ο Κουατρόκι ήρθε στη Ελλάδα στις 23/3/1993 και εστίασε το ενδιαφέρον του σε 7 υπαλλήλους της πρεσβείας που είχαν πρόσβαση στην μονάδα ΜΕΠ, τοποθετήθηκαν κάμερες που εντόπισαν τις κινήσεις του Λάλα και τεκμηρίωσαν την κλοπή στοιχείων , στην συνέχεια αποκάλυψαν τις συναντήσεις του Λάλα με τον ταγματάρχη της ΕΥΠ. Στις 28-4-1993 ο Λάλας κλήθηκε από την υπηρεσία του να ταξιδέψει στην Βιρτζίνια για να ενημερωθεί σχετικά με θέματα τρομοκρατίας, μόλις προσγειώθηκε το αεροπλάνο ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ...
ΤΑ ΛΑΘΗ
Η Ελληνική πλευρά έκανε πρόταση στον Λάλα τα 1989 να φύγει από το προξενείο της Κωνσταντινούπολης και να έρθει στην πρεσβεία των Αθηνών . (ο κύριος λόγος αυτής της κίνησης ήταν διότι οι πολιτικοί εκτός από τις καθαρά εθνικής φύσεως πληροφορίες, ενδιαφερόντουσαν και για έγγραφα που αφορούσαν την γνώμη του Στέιτ Ντιπέρτμεντ για διάφορους Έλληνες πολιτικούς!!!).
Οι πληροφορίες στην ΕΥΠ δεν «φιλτραριζόντουσαν» και δεν διαβαθμιζόντουσαν πριν παραδοθούν στην πολιτική ηγεσία, οι πληροφορίες του Λάλα μοιράζονταν σαν ΦΕΙΓ ΒΟΛΑΝ . Η κα Β Τσουδερού ισχυρίστηκε ότι δεν γνώριζε την ύπαρξη κατασκόπου... Τέλος πάντων μετά από πολλές αλληλοκατηγορίες των στελεχών της ΕΥΠ βγήκε πόρισμα ότι... «Δεν υπάρχει θέμα συνειδητής αποκάλυψης του ρόλου του Λάλα, αλλά ένας συνδιασμός μοιραίων λαθών».
Πώς όμως πλήρωσε αυτά τα λάθη ο Στίβεν Λάλας: 14 χρόνια φυλακή , εξέτισε τα 12 σε Αμερικάνικη φυλακή, η Αμερικανική δικαιοσύνη προσπάθησε να σπιλώσει τον πατριώτη σαν ένα κατάσκοπο που στόχο είχε το χρήμα , η οικογένειά του στην Χρυσούπολη Καβάλας έζησε όλα αυτά τα χρόνια χωρίς βοήθεια από την ευεργετηθείσα Ελλάδα και όταν ο δημοσιογράφος τον ρώτησε: Θα το ξανακάνατε;
Η απάντηση αβίαστη «Ναι, για την πατρίδα».
Στη ημερήσια εφημερίδα Press Time υπήρχε συνέντευξη του Ελληνοαμερικανού Στήβεν Λάλας, που σήμερα ζει απομονωμένος φτωχός και άρρωστος με περιοριστικούς όρους στην Μασαχουσέτη και με την απαγόρευση να έλθει στην Ελλάδα για να δει τα παιδιά του. Η συνέντευξη είχε τίτλο: «οι Έλληνες πολιτικοί με πρόδωσαν». Μόνον αυτόν;
Μέσα στα πλαίσια του ίδιου θέματος υπήρχε και συνέντευξη του απόστρατου στρατηγού Γρυλλάκη, ο οποίος ευθέως λέει ότι τον Λάλα τον πρόδωσαν Έλληνες και τον παρέδωσαν στους Αμερικάνους!
Κατονομάζει δε τρία στελέχη των μυστικών υπηρεσιών της Ελλάδος.
Το δημόσιο χρέος είναι σαν το λάστιχο. Οσο πιο πολύ το τραβάς τόσο πιο πολύ τεντώνει. Και κάποια στιγμή, δεν αντέχει, σπάει. Αυτό έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις. Ολες. Αλλες λιγότερο, άλλες περισσότερο, και γι’ αυτό σήμερα φθάνει τα 273,407 δισ. ευρώ και δύσκολα κάποιος μας δανείζει. Είναι δηλαδή μεγαλύτερο από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) της χώρας, καθώς ανέρχεται στο 115,1% της αξίας όλων των προϊόντων και υπηρεσιών που παρήγαγε η χώρα το 2009, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Eurostat (Ευρωπαϊκή Στατιστική Υπηρεσία). Και θα μεγαλώνει τα επόμενα χρόνια τόσο ως απόλυτο νούμερο (μόνο οι τόκοι το αυξάνουν 6% ετησίως) όσο και ως ποσοστό επί του ΑΕΠ (δεδομένης της ύφεσης, που σημαίνει πτώση της οικονομικής δραστηριότητας).
«Φούσκωσε», καθώς οι κυβερνήσεις εισέπρατταν λιγότερα και ξόδευαν περισσότερα από αυτά που προέβλεπαν όταν συνέτασσαν τους προϋπολογισμούς του κράτους. Οι κυβερνήσεις έκαναν και κάτι άλλο. Κρατούσαν «διπλά βιβλία», αναθεωρώντας εκ των υστέρων μία και δύο φορές το έλλειμμα και κατ’ επέκταση το συνολικό χρέος. Με αυτό τον τρόπο διόγκωναν τη «μαύρη τρύπα», που αντιστοιχούσε στη θητεία της προηγούμενης κυβέρνησης και την «έκλειναν», μερικώς, στη διάρκεια της δικής τους. Η σύγκριση ευνοούσε πάντα την επόμενη κυβέρνηση, γιατί γινόταν με βάση την αναθεώρηση, δηλαδή ξεκινούσε από υψηλή βάση. Κάθε φορά που άλλαζε η κυβέρνηση, γινόταν το ίδιο. Και η χώρα έμπαινε σε φαύλο κύκλο. Η διόγκωση αποδείχθηκε ότι δεν γινόταν εικονικά. Οι απερχόμενες κυβερνήσεις πράγματι έκρυβαν έλλειμμα.
Με αυτό τον τρόπο, οι πολιτικοί ξεγελούσαν τους ψηφοφόρους και τη Eurostat, που συχνά αδιαφορούσε για τις περίεργες αλλαγές και τα ελληνικά τρικ. Ομως το χρέος ανέβαινε. Επιπλέον, είχαν ανακαλύψει τρόπους μεταφοράς του στο απώτερο μέλλον (ίσως να ασπάζονταν το «ποιος ζει, ποιος πεθαίνει»), μέσω σύναψης συμφωνιών swaps (συμφωνία ανταλλαγής νομισμάτων, επιτοκίων κ.λπ.) με επενδυτικές τράπεζες. Και, τέλος, βρήκαν τρόπους να μεγαλώνουν το ΑΕΠ της χώρας, για να δείχνουν ότι το έλλειμμα ως ποσοστό είναι μικρότερο.
Θυμόμαστε πως ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφης το 2004, εκτός από την περίφημη απογραφή, έκανε κι ένα λογιστικό τρικ. Σύμφωνα με την Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, ζητήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να γίνει μέτρηση του ΑΕΠ με έναν νέο κανονισμό. Στην αναθεώρηση, που οδήγησε σε αύξηση του ΑΕΠ κατά περίπου 25% από το 2000, συνυπολογίστηκαν έρευνες για τη μαύρη οικονομία στο εμπόριο, τις μεταφορές, τα ξενοδοχεία, τις κατασκευές, τα στοιχεία μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων ακόμα και στην πορνεία. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση αύξησε την αξία των παραγόμενων αγαθών και υπηρεσιών της χώρας (ΑΕΠ), προσθέτοντας αξία (εισόδημα), το οποίο όμως δεν μπορούσε να «εντοπίσει» και να φορολογήσει. Και ταυτόχρονα διόγκωνε τις δανειακές υποχρεώσεις, οι οποίες ήταν πραγματικές και απαιτητές από τους πιστωτές.
Το υπουργείο Οικονομικών το 1998 εξέδωσε μια μελέτη, την οποία συνέταξε ο υπηρεσιακός γενικός διευθυντής Γιάννης Σιδηρόπουλος. Η μελέτη, που σήμερα αποτελεί ντοκουμέντο, παρουσιάζει την πορεία της ελληνικής οικονομίας την περίοδο 1960-1997 μέσα από την εξέλιξη βασικών μακροοικονομικών δεικτών. Οι δείκτες αυτοί δεν έχουν καμία σχέση με τους αναθεωρημένους, όπως τους καταγράφει σήμερα η Eurostat. Είναι μάλλον πιο κοντά στην τότε πραγματικότητα.
Πριν βέβαια αναφερθούμε στη χρονική περίοδο μετά το 1960, πρέπει να σημειωθεί ότι από το 1932 μέχρι το 1945 δεν είχαμε εξωτερικό δανεισμό, ενώ είχε παγώσει η εξυπηρέτηση των παλαιών δανείων λόγω της παγκόσμιας κρίσης και του πολέμου.
Στη συνέχεια, η περίοδος μετά το 1946 ήταν από τις δυσκολότερες, λόγω του πολέμου που προηγήθηκε, της Κατοχής και του Εμφυλίου. Η Ελλάδα συνήψε δάνεια 406 εκατ. δολ. για επενδύσεις σε έργα υποδομής. Την περίοδο μέχρι το 1967 διακανονίστηκε το 97% του εξωτερικού προπολεμικού δημόσιου χρέους. Γι’ αυτό, αλλά και λόγω της απομόνωσης της χώρας, ο δανεισμός σημείωσε μικρή αύξηση την περίοδο της δικτατορίας. Το 1974, το δημόσιο χρέος ήταν 115 δισ. δρχ. ή περίπου 23% του ΑΕΠ.
Γενικότερα, από το 1961 μέχρι και το 1972, η φτωχή τότε Ελλάδα είχε προϋπολογισμούς πλεονασματικούς. Το πλεόνασμα των ετών αυτών κυμαινόταν από 0,1% μέχρι 1,2% ετησίως. Εξαίρεση αποτέλεσε το 1968, έτος κατά το οποίο εμφανίστηκε έλλειμμα 0,2% επί του ΑΕΠ.
Από το 1973 και μετά, ο «Τιτανικός», όπως αποκάλεσε την Ελλάδα ο σημερινός υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου, άρχισε να δέχεται τα πρώτα νερά στα ύφαλά του. Τα ελλείμματα ήταν μικρά και δεν ενέπνεαν καμία ανησυχία. Το 1973 το ταμείο ήταν μείον μόνο 0,2%, το 1974 η «τρύπα» έφθασε το 1,4% και το 1975 μεγάλωσε στο 3% του ΑΕΠ. Αυτό ήταν και το υψηλότερο ποσοστό που είχε εμφανιστεί τα προηγούμενα 15 χρόνια. Το 1976 υποχωρεί στο 1,7% και τα επόμενα χρόνια κυμαίνεται από 2,4% μέχρι 2,9%. Στο τέλος του 1980, το έλλειμμα ήταν 2,6%. Την ίδια χρονιά το συνολικό δημόσιο χρέος αποτελεί το 34,5% του ΑΕΠ.
Ακολουθούν οι εκλογές του 1981, όταν η Νέα Δημοκρατία, με πρόεδρο τον Γεώργιο Ράλλη, χάνει. Κερδίζει πρώτη φορά το ΠΑΣΟΚ, του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο ερχομός των σοσιαλιστών φέρνει αλλαγές στην οικονομική και όχι μόνο πολιτική.
Το έλλειμμα εκτινάσσεται
Η χρονιά (1981) κλείνει με έλλειμμα 9,1%. Η απότομη άνοδος οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στις δαπάνες των εκλογών. Αλλά ήταν να μη γίνει η αρχή. Ενα χρόνο αργότερα το έλλειμμα, ναι μεν υποχωρεί, αλλά παραμένει υψηλό, ήτοι 6,8% του ΑΕΠ. Τα επόμενα χρόνια αυξάνεται σε 7,6% το 1983 σε 8,4% το 1984 και σε 11,7% το 1985.
Το 1985 ο Κώστας Σημίτης ανέλαβε το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, όπου παρέμεινε μέχρι τον Νοέμβριο του 1987 εφαρμόζοντας το πρώτο πρόγραμμα σταθεροποίησης, με αποτέλεσμα τον περιορισμό του ελλείμματος σε μονοψήφιο ποσοστό 9,5% το 1986 και 9,2% το 1987. Την ίδια περίοδο υπουργός Οικονομικών ήταν ο Δημήτρης Τσοβόλας με αναπληρωτή τον Νίκο Αθανασόπουλο και υφυπουργό τον Δημήτρη Γεωργακόπουλο (συμμετέχει σήμερα στην κυβέρνηση του Γιώργου Α. Παπανδρέου ως γενικός γραμματέας του υπουργείου Οικονομικών).
Η χώρα μετά το 1987 εισήλθε σε περιπέτειες με αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Ο Κ. Σημίτης παραιτήθηκε τον Νοέμβριο του 1987 όταν διαφώνησε με τη χαλάρωση των μέτρων . Το έλλειμμα ξαναρχίζει να ανεβαίνει σε 11,5% το 1988 και εκτινάσσεται σε διψήφια νούμερα: 14,4% το 1989 και 16,1% το 1990. Τον Ιούνιο του 1988 υπουργός Εθνικής Οικονομίας αναλαμβάνει ο Παναγιώτης Ρουμελιώτης, ο οποίος είναι ο εκπρόσωπος της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (διορίστηκε από τη σημερινή κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου), ενώ υπουργός Οικονομικών παραμένει ο Δημήτρης Τσοβόλας. Τον Μάρτιο του 1989 γίνεται ανασχηματισμός, αλλά το Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών κρατούν τα ίδια πρόσωπα.
Τον Ιούλιο του 1989 -αμέσως μετά το σκάνδαλο Κοσκωτά που αποκάλυψε ο τύπος το 1988- έγιναν εκλογές και σχηματίστηκε κυβέρνηση από τη Νέα Δημοκρατία και τον Συνασπισμό, με πρωθυπουργό τον Τζαννή Τζαννετάκη. Υπουργός Εθνικής Οικονομίας ανέλαβε ο Γιώργος Σουφλιάς με αναπληρωτή τον Σωτήρη Χατζηγάκη. Υπουργός Οικονομικών ήταν ο σημερινός πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας Αντώνης Σαμαράς.
Λίγους μήνες μετά, τον Νοέμβριο του 1989, σχηματίστηκε οικουμενική κυβέρνηση με πρόεδρο τον Ξενοφώντα Ζολώτα, υπουργό Εθνικής Οικονομίας τον Γιώργο Γεννηματά και Οικονομικών τον Γιώργο Σουφλιά.
Τον Μάρτιο του 1990 ανέλαβε υπηρεσιακή κυβέρνηση για να οδηγήσει τη χώρα στις εκλογές του Απριλίου του ίδιου έτους. Στις εκλογές κέρδισε η Νέα Δημοκρατία με πρόεδρο τον Κων. Μητσοτάκη, ο οποίος τοποθέτησε τον Γιώργο Σουφλιά στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, με υφυπουργό τον Αριστείδη Τσιπλάκο. Στο υπουργείο Οικονομικών τοποθετήθηκε ο Γιάννης Παλαιοκρασσάς με υφυπουργό τον Αριστοτέλη Παυλίδη. Η χρονιά (1990) κλείνει με τεράστιο έλλειμμα 16,1%.
Η Νέα Δημοκρατία προώθησε διαρθρωτικές αλλαγές με σκοπό τη μείωση του δημόσιου τομέα, προκαλώντας αντιδράσεις της αντιπολίτευσης και συνδικαλιστικών φορέων. Το έλλειμμα υποχώρησε σε 11,5% το 1991 και 12,8% το 1993. Η χώρα εισέρχεται σε ύφεση – μείωση παραγόμενης αξίας προϊόντων και υπηρεσιών – λόγω των μεγάλων έμμεσων φόρων που επιβάλλει η κυβέρνηση με υπουργό Οικονομίας και Οικονομικών τον Στέφανο Μάνο (1992-1993) και επηρεασμένη από τη φθίνουσα πορεία της παγκόσμιας οικονομίας. Ετσι, λόγω μείωσης του ΑΕΠ, η χώρα μας έκλεισε το 1993 με μεγαλύτερο έλλειμμα, ήτοι 13,8%. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχασε τις εκλογές ή «ανετράπη από τα οικονομικά συμφέροντα», όπως ισχυρίστηκε ο τότε πρωθυπουργός.
Κερδίζει και πάλι το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Υπουργός Εθνικής Οικονομίας ανέλαβε ο Γιάννος Παπαντωνίου και Οικονομικών ο Αλέκος Παπαδόπουλος. Το έλλειμμα μειώνεται σε 10% το 1994 για να υποχωρήσει περαιτέρω στο 7,3% το 1996 και 4% το 1997. Από τον Ιανουάριο του 1996 πρωθυπουργός της χώρας έχει γίνει ο Κ. Σημίτης, ο οποίος έλαβε εντολή σχηματισμού Κυβέρνησης από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας με υπόδειξη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ. μετά την παραίτηση του Ανδρέα Παπανδρέου στις 18 Ιανουαρίου 1996. Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών ήταν ο Γιάννος Παπαντωνίου, με υφυπουργούς τους Γιώργο Δρυ, Νίκο Χριστοδουλάκη, Χρήστο Πάχτα και Αλέκο Μπαλτά.
Η προσπάθεια «νοικοκυρέματος» του κράτους συνεχίστηκε. Τα ελλείμματα υποχωρούν στα χαρτιά, αλλά όχι και τόσο στην πραγματικότητα, όπου οι λογιστικές αλχημείες ξεκινούν. Σύμφωνα με τον κρατικό προϋπολογισμό του έτους 2000 (συντάχθηκε στο τέλος του 1999), προβλεπόταν ότι το έλλειμμα για το έτος 1998 θα κλείσει στο 2,5% επί του ΑΕΠ. Επίσης στον ίδιο προϋπολογισμό προβλεπόταν έλλειμμα 1,2% για το 2000. Η χώρα τιθασεύει το έλλειμμα στα χαρτιά και με υποτίμηση 14% της δραχμής το 1998 μπαίνει στον προθάλαμο της ΟΝΕ.
Ομως, σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat, αποδείχθηκε εκ των υστέρων ότι το έλλειμμα του ελληνικού Δημοσίου ήταν 3,7% το 2000. Δηλαδή, η χώρα δεν θα έπρεπε να είναι μέσα στην ΟΝΕ, αφού ουδέποτε είχε έλλειμμα κάτω από το 3% του ΑΕΠ που προέβλεπε η Συνθήκη της Ε.Ε.
Το έλλειμμα άρχισε και πάλι να ξεφεύγει το 2004, χρονιά εκλογών. Οι εκλογές έβγαλαν νικητή τον Κώστα Καραμανλή και τη Νέα Δημοκρατία. Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών έγινε ο Γιώργος Αλογοσκούφης, με υφυπουργούς τους Πέτρο Δούκα, Χρήστο Φώλια και Αδάμ Ρεγκούζα.
Ξεκινά η περίφημη απογραφή. Το έλλειμμα του 2004, όπως το είχε προϋπολογίσει ο υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών, Νίκος Χριστοδουλάκης -στον προϋπολογισμό του 2003- προβλεπόταν στο 1,2%. Αναλαμβάνοντας ο νέος υπουργός Γ. Αλογοσκούφης έκανε απογραφή και το προσδιόρισε σε 2,95%. Ομως επενέβη η Eurostat ύστερα από χρόνια και αποδείχθηκε ότι το έλλειμμα ήταν 7,5%. Ο πρώην υπουργός είχε κρύψει δαπάνες, οι οποίες ξέφυγαν εντελώς λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων.
Το 2007 ξεσπά η πιστωτική κρίση στις ΗΠΑ, που έμελλε να επεκταθεί σε όλο τον κόσμο και να αναδείξει έπειτα από δύο χρόνια τα πήλινα πόδια της ελληνικής οικονομίας, η οποία αρχικά δεν επηρέασε γιατί τόσο οι τράπεζες όσο και οι πολίτες δεν είχαν επενδύσει σε χρηματοοικονομικά προϊόντα που απαξιώθηκαν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπως ήταν το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και ορισμένα αμοιβαία κεφάλαια τραπεζών όπως της Εθνικής Τράπεζας και της Alpha Bank.
Αντίθετα, αυτή η πιστωτική κρίση ωφέλησε τις ελληνικές και άλλες τράπεζες, οι οποίες είχαν ελληνικά ομόλογα τα οποία απέφεραν υψηλές αποδόσεις (για την αντιμετώπιση της κρίσης στις τράπεζες η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έδινε τη δυνατότητα στα πιστωτικά ιδρύματα να αντλούν ρευστότητα με επιτόκιο 1%, την οποία χρησιμοποιούσαν για να αγοράζουν ελληνικά ομόλογα που έδιναν αποδόσεις 5%-7%.)
Ομως, με αφορμή την πιστωτική κρίση, η παγκόσμια οικονομία άρχισε να προσαρμόζεται σε χαμηλότερα επίπεδα δανεισμού. Οσοι είχαν δανείσει άρχιζαν να ζητούν τα λεφτά τους πίσω, γιατί πίστευαν ότι δεν θα τα πάρουν. Αυτοί που είχαν δανειστεί αντιμετώπιζαν προβλήματα αποπληρωμής των υποχρεώσεών τους, γιατί η οικονομική δραστηριότητα προσαρμοζόταν σε χαμηλότερα επίπεδα. Ετσι, προσγειώθηκαν απότομα ολόκληρες οικονομίες που είχαν στηθεί ή υπερ-αναπυχθεί με δανεικά, όπως ήταν η Ισλανδία, το Ντουμπάι και η Ιρλανδία.
Ακολούθησε η Ελλάδα. Η κυβέρνηση Καραμανλή δεν έλαβε καμία πρόνοια για το έλλειμμα, το οποίο μεγάλωνε. Το αντιλήφθηκε μόνο λίγο πριν από τις εκλογές, όταν έλαβε κάποια μέτρα. Το χειρότερο ήταν ότι έκρυβε την πραγματικότητα κάτω από το χαλί. Ακόμη και το έλλειμμα του 2006 – που ο Αλογοσκούφης έλεγε ότι το είχε ρίξει στο 2,9% – αποδείχθηκε ότι ήταν 3,6% σύμφωνα με τα στοιχεία που έστειλε η σημερινή κυβέρνηση στις Βρυξέλλες τον Μάρτιο του 2010. Το 2008 το έλλειμμα ανεβαίνει στο 7,7%.
Στη συνέχεια ανακαλύφθηκε ότι το ύψος του ελλείμματος για το 2009 όδευε σε επίπεδα ανώτερα του 12% (αναθεωρήθηκε προσφάτως σε 13,6%). Τότε άρχισαν τα δεινά για τη χώρα. Η νέα κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου δεν μπόρεσε να κατανοήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Προσπάθησε, περισσότερο μέσω της διπλωματικής οδού, να εξασφαλίσει συμπάθεια, αλλά καθυστέρησε αδικαιολόγητα στη λήψη μέτρων. Ετσι, οι ιδιωτικές διεθνείς εταιρείες αξιολόγησης του χρέους (κρίνουν εάν μία εταιρεία ή ένα κράτος έχει τη δυνατότητα να αποπληρώσει τα δάνεια και βαθμολογούν αναλόγως) υποβάθμισαν άμεσα την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας και στη συνέχεια των τραπεζών, οι οποίες τόσα χρόνια χρηματοδοτούσαν το δημόσιο χρέος (αγόραζαν ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου). Η υποβάθμιση οδήγησε σε ρευστοποιήσεις ελληνικών ομολόγων προκαλώντας άνοδο των αποδόσεων. Έτσι, ανέβηκαν και τα επιτόκια που η χώρα είναι υποχρεωμένη να πληρώνει προκειμένου να πάρει νέα δάνεια. Τα παραπάνω δημιούργησαν την κρίση του ελληνικού χρέους, που μας οδήγησε στο ΔΝΤ.
Το χρέος
Το άνοιγμα της «ψαλίδας» ανάμεσα στα έξοδα και τα έσοδα κάθε χρόνο διόγκωσε τις συνολικές μας υποχρεώσεις προς τους τρίτους, καθώς το έλλειμμα της μιας χρονιάς συν τα «μαύρα» (δαπάνες που δεν αποτυπώνονται πουθενά) γίνεται χρέος την επομένη. Το 1975 το χρέος της χώρας αναλογούσε στο 24,7% του ΑΕΠ. Το 1980 ήταν στο 28,6%. Ομως, μία δεκαετία αργότερα, το 1990, τριπλασιάστηκε στο 80,7% του ΑΕΠ. Δεν πέρασαν τρία χρόνια και το χρέος ξεπερνάει το 100% πρώτη φορά. Το 1993 το χρέος ανέρχεται στο 111,6% του ΑΕΠ!
Τα στοιχεία αυτά προέρχονται από την ίδια μελέτη που μνημονεύσαμε παραπάνω. Αν ανατρέξουμε στα σημερινά στατιστικά στοιχεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που αποτελούν τη βασική πλέον πηγή πληροφόρησης μαζί με τις αναθεωρήσεις, θα διαπιστώσουμε με έκπληξη ότι το έλλειμμα δεν ξεπέρασε ποτέ το 100% το 1993.
Σύμφωνα με τα στοιχεία αυτά, το χρέος υπερέβη το ΑΕΠ το έτος 1997 (101,8%). Ενα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία είναι πως το χρέος αφού συνεχίζει την ανοδική του πορεία μέχρι 102,9% πέφτει εντυπωσιακά στο 95,6% το 2007! Για να διογκωθεί και πάλι λόγω των ετήσιων ελλειμμάτων και να φθάσει σε επίπεδα ρεκόρ, τα οποία μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση: να μην μας εμπιστεύεται κανείς για να μας δανείσει.
Posted by thenetwar on 2:03 pm. Filed under ΕΛΛΑΔΑ, ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. You can follow any responses to this entry through the RSS 2.0. You can leave a response or trackback to this entry
Η ΑΡΝΗΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΕΠΙ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ ΚΑΙ Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ!!
Σημ. Για όσους δεν το γνωρίζουν το 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς διορίστηκε πρωθυπουργός της Ελλάδας και στην συνέχεια πρωτοστάτησε στην επιβολή δικτατορικού καθεστώτος του οποίου ήταν επικεφαλής.
Ακόμα και αυτός έβαλε την Ελλάδα και τους Έλληνες πάνω από τους δανειστές και τις τράπεζες !!
Η ιστορία έχει ως εξής : το 1936, η Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique».
Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα απάντησε ότι αδυνατεί να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις, διότι δεν μπορεί να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του Λαού και της χώρας!
Στο υπόμνημά της, η Ελληνική κυβέρνηση ανέφερε : «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο». (Αμ δε!!! ) (Yearbook of the International Law Commission, 1980, v.l., σελ.25).
Το επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διεθνές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της Ελληνικής κυβέρνησης το 1938, όπου τόνισε τα αυτονόητα :
«Ενίοτε, μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό θέτει σε κίνδυνο την λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του κι' έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας (σας θυμίζει κάτι;). Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους»!
Με αυτά τα επιχειρήματα λοιπόν, το Διεθνές δικαστήριο δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο, στο οποίο μάλιστα το 2003 στηρίχθηκε η Αργεντινή και ο αείμνηστος πρόεδρος της, Νέστωρ Κίχνερ, ο οποίος επέλεξε να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημοσίου χρέους της χώρα του, αντί να την υποδουλώσει στο Δ.Ν.Τ.!
Χωρίς άλλα λόγια, και ο νοών νοήτω ....
1. Ακόμα και ο Μεταξάς (ναι!!) το πάλεψε το χρέος και κέρδισε!Το συνημμένο περιέχει το σχετικό απόσπασμα από το Yearbook of the International Law Commission 1980.Νομικό προηγούμενοΘα δώσουμε ένα ιστορικό παράδειγμα, το οποίο αποτελεί και μια από τις πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις στη διεθνή νομολογία που υποστηρίζει το δικαίωμα που αναφέραμε. Το 1936 η Ελλάδα αρνήθηκε να συνεχίσει την εξυπηρέτηση του δανείου που είχε συνάψει με τη βελγική τράπεζα Societe Commerciale de Belgique. Η κυβέρνηση του Βελγίου παρενέβη και προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου, που είχε ιδρύσει η Κοινωνία των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η Ελλάδα, που τότε βρισκόταν υπό το φασιστικό καθεστώς της 4ης Αυγούστου, απάντησε ότι βρίσκεται σε αδυναμία να εκπληρώσει τις δανειακές της υποχρεώσεις διότι δεν μπορεί να διαθέσει πόρους χωρίς να θέσει σε κίνδυνο την κατάσταση του λαού και της χώρας. Στο υπόμνημά της έλεγε: «Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στη θέση της θα έκανε το ίδιο» («Yearbook of the International Law Commission», 1980, v.I, σελ. 25). Θυμηθείτε ότι μιλάμε για τη φασιστική δικτατορία του Μεταξά, που πατούσε στον λαιμό τον ελληνικό λαό και η οποία επιβλήθηκε με τις ευλογίες της «μεγάλης συμμάχου» Βρετανίας και του τοποτηρητή της στην Ελλάδα, βασιλιά Γεωργίου.==========Kαι κέρδισε!! (Διαβάστε παρακάτω επισυναπτεται η σχετική τεκμηρίωση)Έκτακτη κατάστασηΤο επιστέγασμα ήρθε με το υπόμνημα που κατέθεσε στο Διαρκές Δικαστήριο ο νομικός εκπρόσωπος της ελληνικής κυβέρνησης το 1938, όπου τόνιζε τα αυτονόητα: Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση «η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον λαό τους: οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δυο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατο να πληρωθεί το χρέος και την ίδια ώρα να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Το οδυνηρό πρόβλημα προκύπτει όταν πρέπει να επιλέξει κανείς ανάμεσα στα δυο καθήκοντα. Το ένα πρέπει να υποχωρήσει έναντι του άλλου. Ποιο πρέπει να είναι αυτό;…Η Θεωρία αναγνωρίζει σʼ αυτό το ζήτημα ότι το καθήκον μιας Κυβέρνησης να εξασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημόσιων υπηρεσιών υπερτερεί έναντι της πληρωμής των χρεών της. Από κανένα Κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή συνολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις αν αυτό θέτει σε κίνδυνο τη λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών του και έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας. Στην περίπτωση όπου η πληρωμή του χρέους του θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή ή τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι, κατά τους συγγραφείς, υποχρεωμένη να διακόψει ή ακόμη και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους» (στο ίδιο). Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό αυτό και δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας νομικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν πολλές χώρες τα κατοπινά χρόνια. Μια από αυτές ήταν και η Αργεντινή το 2003, όταν η κυβέρνηση του Νέστορ Κίχνερ επέλεξε, έναντι της εξαθλίωσης του λαού που επέβαλλαν τα προγράμματα του ΔΝΤ, να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους.Κυβέρνηση των πιστωτώνΤο ερώτημα που απέφυγαν να απαντήσουν οι εισηγήτριες στο Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως αποφεύγουν καιρό τώρα να απαντήσουν και όλοι οι υποστηριχτές του μνημονίου, είναι το εξής: Όταν μια χώρα βρεθεί μπροστά στο δίλημμα να μην μπορεί να ικανοποιήσει ταυτόχρονα τις πιο βασικές και άμεσες ανάγκες της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών της και τις απαιτήσεις των δανειστών της, τότε τι προέχει για την κυβέρνηση αυτής της χώρας; Οι ανάγκες της χώρας και των πολιτών της ή οι απαιτήσεις των δανειστών της; Η τωρινή κυβέρνηση (όπως και η προηγούμενη) απάντησε στο δίλημμα αυτό προτάσσοντας τις απαιτήσεις των δανειστών. Κι αυτό δεν είναι ούτε ηθικό ούτε δίκαιο. Κι αυτό γιατί καμία κυβέρνηση δεν νομιμοποιείται να θυσιάζει τον λαό και τη χώρα της, προκειμένου να εξυπηρετηθούν αλλότρια συμφέροντα. Όχι μόνο με βάση το Σύνταγμα και το δίκαιο της χώρας, αλλά και με βάση το διεθνές δίκαιο. Και το λέμε αυτό γιατί όταν μια χώρα αντιμετωπίζει μια «κατάσταση ανάγκης», όπως είναι το άμεσο ενδεχόμενο μιας πτώχευσης, το διεθνές δίκαιο αναγνωρίζει στην κυβέρνηση της χώρας το δικαίωμα να αρνηθεί να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της έναντι των δανειστών της, προκειμένου να μη θιγούν τα δικαιώματα των πολιτών της και να μην απειληθεί η εσωτερική έννομη τάξη και ασφάλεια.Αυτό που τόλμησε να διεκδικήσει η φασιστική Ελλάδα του Μεταξά λίγο πριν από τον πόλεμο, αρνείται ακόμη και να το συζητήσει η «δημοκρατική» Ελλάδα του κ. Παπανδρέου. Και μάλιστα υπάρχουν δικαστές που όλα αυτά τα βρίσκουν καλά καμωμένα.ΠΗΓΗ2. Στον δικαστικό αγώνα του Ιωάννη Μεταξά για την Ελλάδα στηρίχθηκε η Αργεντινή και έδιωξε το ΔΝΤ!Αναρτήθηκε από τον/την olympiada στο Ιουνίου 6, 2011Το 1936 το Ελληνικό Κράτος (δηλαδή ο Ιωάννης Μεταξάς), αρνήθηκε να εξυπηρετήσει δάνειο που είχε συνάψει με την Βελγική Τράπεζα Societe Commerciale de Belgique.Η κυβέρνηση του Βελγίου έσπευσε να συνδράμει την Βελγική Τράπεζα και προσέφυγε στο Διεθνές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου που είχε ιδρυθεί από την Κοινωνία των Εθνών (πρόδρομό του ΟΗΕ).Στην προσφυγή της η Βελγική Κυβέρνηση κατηγορούσε την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Το Ελληνικό Κράτος (η κυβέρνηση Ιωάννη Μεταξά), απάντησε με υπόμνημα στο οποίο ανέφερε:«Η Κυβέρνηση της Ελλάδος, ανήσυχη για τα ζωτικά συμφέροντα του Ελληνικού λαού και για τη διοίκηση, την οικονομική ζωή, την κατάσταση της υγείας και την εσωτερική και εξωτερική ασφάλεια της χώρας, δεν θα μπορούσε να προβεί σε άλλη επιλογή. Όποια κυβέρνηση κι αν ήταν στην θέση της, θα έκανε το ίδιο»(Yearbook of the International Law Commission, 1980, τομ. ΙΙ, μέρος Α., σελ. 25, 26)Η δίκη έγινε το 1938 και ο νομικός εκπρόσωπος του Ελληνικού Κράτους (της κυβέρνησης Ιωάννη Μεταξά), κατέθεσε νέο υπόμνημα στο οποίο ανέφερε:«Ενίοτε μπορεί να υπάρξει μια έκτακτη κατάσταση, η οποία κάνει αδύνατο για τις Κυβερνήσεις να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους προς τους δανειστές και προς τον Λαό τους. Οι πόροι της χώρας είναι ανεπαρκείς για να εκπληρώσουν και τις δύο υποχρεώσεις ταυτόχρονα. Είναι αδύνατον να πληρώσει μια Κυβέρνηση το χρέος, και την ίδια στιγμή να παρασχεθεί στον λαό η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στα δύο. Και φυσικά, το καθήκον του Κράτους να εξασφαλίσει την εύρυθμη λειτουργία των βασικών δημοσίων υπηρεσιών, ΥΠΕΡΤΕΡΕΙ έναντι της πληρωμής των χρεών της.Από κανένα κράτος δεν απαιτείται να εκπληρώσει, μερικά ή ολικά, τις χρηματικές του υποχρεώσεις, αν αυτό ΘΕΤΕΙ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών του, κι έχει σαν αποτέλεσμα την αποδιοργάνωση της διοίκησης της χώρας.Στην περίπτωση που η αποπληρωμή των χρεών θέτει σε κίνδυνο την οικονομική ζωή και τη διοίκηση, η Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να διακόψει ή και να μειώσει την εξυπηρέτηση του χρέους».Με βάση αυτά τα επιχειρήματα, το Διεθνές Δικαστήριο Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών δικαίωσε την Ελλάδα.Το σπουδαιότερο όμως είναι το εξής:Σε αυτό το νομικό δεδομένο (Νομικά Επιχειρήματα, Δικαστική Απόφαση), στηρίχθηκε το 2003 ο Πρόεδρος της Αργεντινής Νέστωρ Κίρσνερ, για να διαγράψει το μεγαλύτερο μέρος του Δημόσιου Χρέους της Αργεντινής και να σώσει την χώρα του από τα νύχια του ΔΝΤ.
Γεννήθηκε στο Γουαγιακίλ στις 6 Απριλίου του 1963. Σπούδασε Οικονομικά στη γενέτειρά του (Universidad Católica de Santiago de Guayaquil) το 1987. Τον Ιούνιο του 1991 απέκτησε τίτλο Μάστερ στα Οικονομικά από το πανεπιστήμιο της Λέουβεν, στο Βέλγιο. Το 1999 απέκτησε και άλλο μάστερ στα Οικονομικά, από το πανεπιστήμιο του Ιλινόις στις ΗΠΑ και διδακτορικό τίτλο τον Οκτώβριο του 2001. Διετέλεσε υπουργός οικονομικών του Ισημερινού για μικρό χρονικό διάστημα στην κυβέρνηση του Αλφρέδο Παλάσιo και μετά από εκλογές ορκίσθηκε πρόεδρος τις 15 Ιανουαρίου 2007 . Το Δεκέμβριο του 2008 απαρνήθηκε το εθνικό χρέος, χαρακτηρίζοντάς το παράνομο επειδή συσσωρεύτηκε μέσω συμφωνιών που υπέγραψαν στρατιωτικά καθεστώτα . 
Posted by 
